Ευτυχία.

Όλοι την ευχόμαστε σε φίλους, συγγενείς και αγνώστους, σε γιορτές και σχόλες.

«Και πάντα ενδόμυχα το ίδιο επιθυμούμε και δι’ ημάς…» αλλά τι είναι ευτυχία;

Καταρχήν μια λέξη. Μια σχετικά μικρή σύνθετη λέξη.

Ευ + τύχη. Καλή τύχη. Αυτό ευχόμαστε λοιπόν;

Να έρθουν τα πράγματα ευνοϊκά από τύχη; Σαν να λέμε καθίστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα σας και ευτυχίστε περιμένοντας την τύχη σας;

Μμμμ ωραίο. Βολικό. Εφικτό όμως; Και αν ναι, ωφέλιμο;

Θα μου πεις, αν κέρδιζες το λόττο θα σε χάλαγε; Αυτό δεν θα ήταν σπουδαία τύχη που θα έλυνε και σχεδόν όλα σου τα προβλήματά;

Μάλλον πρέπει να το πιάσουμε από την αρχή για να βγάλουμε μια σχετική άκρη.

Θεμελιώδες το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν.

Υπάρχει τύχη; 

Πολλή προσωπική ερώτηση που ο καθένας σίγουρα έχει τη δική του άποψη.

Προσωπικά μέχρι πριν από δύο χρόνια και για πολλά χρόνια μέχρι τότε, πίστευα ότι υπάρχει τύχη και μάλιστα εμείς οι δύο δεν είχαμε και την καλύτερη σχέση. Όχι ότι ήμουν άτυχη, όχι, αλλά δεν ήμουν και τυχερή αφού κάποια πράγματα που επιθυμούσα πολύ δεν μου τύχαιναν ποτέ. Έτσι ας πούμε δεν θεωρούσα τυχερό τον εαυτό μου ούτε καν την Πρωτοχρονιά. Και στα καρέ της παρέας έμπαινα συντηρητικά γιατί το να κέρδιζα (σπάνια βέβαια) αποτελούσε τεράστια έκπληξη καταρχήν για μένα την ίδια.

«Ελα ρε! Πηρα την παρτίδα; Αλήθεια; Είστε σίγουροι;» Και τέτοια…

Χαρακτηριστικό ήταν το βλέμμα μου όταν κέρδιζα. Ένας φίλος το είχε χαρακτηρίσει

«Το βλέμμα της αντιλόπης»

Αυτό το ζώο έχει μονίμως ένα βλέμμα απορίας. Το έχεις παρατηρήσει; Ε! αυτή είμαι εγώ!

Έτσι τα χρόνια περνούσαν και προσπερνούσαν κυνηγώντας μονίμως την ευ μου την τύχη!

Πριν πέντε περίπου χρόνια κάποια αναπάντεχα θέματα υγείας (όχι κάτι σοβαρό) που άλλαζαν όμως αναγκαστικά την καθημερινότητα μου σε ένα βαθμό, με υποχρέωσαν να διαχειριστώ το σοκ της αλλαγής αυτής.

Ενστικτωδώς και ασυναίσθητα βρήκα (εκ των υστέρων το διαπιστώνω) σπουδαίους τρόπους να διαχειριστώ όσα έχανα. Πραγματικά τόσο σπουδαίοι, ρηξικέλευθοι (για μένα τουλάχιστον)  και αποτελεσματικοί τους οποίους σου τους συστήνω ανεπιφύλακτα! Έχω την προσοχή σου;

1) ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΙΑΤΡΟ…

Γυρνώντας μια μέρα από ραντεβού με τη γιατρό μου στο οποίο είχα ακούσει (με γλυκύτητα ομολογώ) πολύ απόλυτα και δυσάρεστα πράγματα που επρόκειτο να συμβούν με μαθηματική ακρίβεια, ασυναίσθητα μπήκα σε ένα φυτώριο.

Στην αρχή με τράβηξαν τα χρώματα και οι μυρωδιές.

Μπήκα σαν βόλτα βρε παιδί μου σε ένα τεράστιο φυτώριο που έχουμε στην περιοχή, πεπεισμένη όμως ότι στα χέρια μου και κάκτος ξεραίνεται (θυμάστε το προηγούμενο κείμενο; “Who are you?”) Ε! αυτή ήταν μια στάνταρ πεποίθηση που είχα για τον εαυτό μου. “Τα λουλούδια κι εγώ ΔΕΝ έχουμε καμία σχέση παρά μόνο θαυμασμού εξ’ αποστάσεως.” Τέλος πάντων, ήμουν τόσο φορτισμένη που χωρίς να το καταλάβω καλά καλά γύρισα σπίτι με καμιά δεκαριά λουλούδια, γλάστρες μεταφύτευσης, χώμα, γάντια και ποτιστήρι. Όταν πια τα έβαλα στην άδεια μου αυλή κατάλαβα τι είχα κάνει και αυτό το βλέμμα της αντιλόπης επέστρεψε πανηγυρικά…

Τι τα πήρα όλα αυτά; Αχ Παναγία μου πόσα λεφτά πέταξα σήμερα;

Αφού σε μια βδομάδα θα έχουν όλα μαραθεί.

Αποφάσισα ότι αφού θα μαραθούν τουλάχιστον ας μαραθούν με αξιοπρέπεια!

Ξεκίνησα να τα μεταφυτεύω, να τα τοποθετώ σε μια θέση που μου ταίριαζε το χρώμα τους – ούτε καν τις ανάγκες του κάθε λουλουδιού για ήλιο ας πούμε δεν λάμβανα υπόψη μου αφού δεν είχα ιδέα, και νααα να τα ξεχειλίζω στο νερό μιας και αυτό νόμιζα ότι έπρεπε να κάνω. Άλλα ντ’ άλλα εν ολίγοις.

Να μη σας τα πολυλογώ, την επόμενη ημέρα τα μισά τα βρήκα κάπως άθλια και άρχισα να τα αλλάζω θέσεις, να διαβάζω για τις ανάγκες του καθένα, να ασχολούμαι εν ολίγοις. Σε δύο εβδομάδες είχα αφοσιωθεί. Αγόρασα και άλλα λουλούδια και το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ξυπνούσα ήταν να φτιάξω μια κούπα καφέ και να βγω τρέχοντας στην αυλή να δω αν άνθισε κάποιο μπουμπούκι, αν κιτρίνισε κάποιο φύλλο, αν εν ολίγοις ήταν ακόμα ζωντανά και ακμαία.

Εκείνο το καλοκαίρι και για πρώτη φορά στα χρονικά γέμισε η αυλή μου χρώματα και αρώματα.

2) ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΥΘΥΕΙΑ…

Από μικρή κάτι με τραβούσε στην ζωγραφική αλλά είπαμε! Ούτε μια ευθεία γραμμή βρε παιδί μου δεν μπορούσα να τραβήξω. Μάλιστα θυμάμαι στο γυμνάσιο είχα παρακολουθήσει και κάποια μαθήματα του δήμου. Φθηνά ήταν, χρόνο είχα, και θεώρησα ότι έτσι επιτέλους θα μάθω να ζωγραφίζω. Όπως πάντα πριν ξεκινήσω οτιδήποτε πρέπει να έχω εξ’ αρχής όλα τα απαραίτητα. Χωρίς να ξέρω καν αν όντως θα ασχοληθώ, αν θα μου αρέσει, αν θα είμαι καλή σε αυτό, είχα αγοράσει όλων των ειδών τα μολύβια, κάρβουνο, τέμπερες, ατελείωτα μπλοκ σε όλες τις διαστάσεις και άκουσον άκουσον ήθελα και ένα καβαλέτο για να μπορώ λέει να δημιουργώ (Αυτό μου το πήρε δώρο  με τον πενιχρό τότε μισθό της η αδερφή μου η Μαρία). 

Στην πραγματικότητα και μεταξύ μας, τα πήρα όλα αυτά μπας και καταφέρω να τραβήξω μια ευθεία γραμμή…

Στα μαθήματα ο δάσκαλος κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες να μας εξηγήσει τον τρόπο που μετράμε τις αποστάσεις, τους όγκους, τα μεγέθη, τις σκιάσεις κλπ. Και πρέπει να τα πήγαινε και καλά μιας και οι υπόλοιποι μαθητές είχαν μια πρόοδο.

Εγώ παρόλο που είχα εξοπλιστεί σαν τον αστακό, όχι…

Υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια που δεν την υπολόγισα.

Εκ γενετής έχω υπερμετρωπικό αστιγματισμό, μια πάθηση που έχει ως αποτέλεσμα ο φακός του ματιού να μην μπορεί να κρατήσει την εστίασή του για πολύ ώρα σε ένα σημείο. Έτσι εκεί που το βρίσκω, εκεί το χάνω. Ιδιαίτερα στις λεπτομέρειες. Θα μου πεις: «Πλάκα μου κάνεις; Και πως πλέκεις τα κοσμήματα με το βελονάκι σε αυτές τις μηδαμινές διαστάσεις;» Περίμενε και θα καταλάβεις.

Αγκομαχούσα λοιπόν να βρω πού στο καλό είναι αυτό το σημείο που μας έλεγε ο άνθρωπος ότι θα πρέπει να βρούμε για να υπολογίσουμε όλα τα δεδομένα προκειμένου να σχεδιάσουμε τη νεκρή φύση που είχαμε μπροστά μας.

Ε! Περιττό να σου πω ότι για μένα η φύση παρέμεινε νεκρή…

Απογοητεύτηκα και για χρόνια δεν ξανά προσπάθησα να ζωγραφίσω, μιας  και είχα αποκτήσει άλλη μια ωραιότατη πεποίθηση: «Εγώ…. Ούτε μια ευθεία γραμμή…»

Επιστρέφουμε λοιπόν στην περίοδο των λουλουδιών της αυλής μου. Εκείνη την περίοδο δεν δούλευα καθόλου. Τα βελονάκια και οι κλωστές μου είχαν μπει σε ένα χρονοντούλαπο ερμητικά κλειστό. Το σοκ για την υγεία μου ήταν τέτοιο που δεν είχα καμία όρεξη να δημιουργήσω με τον τρόπο τουλάχιστον που ήξερα μέχρι τότε.

Ένα απόγευμα ο μικρός μου γιος, ζητούσε επίμονα να ζωγραφίσει αλλά όχι με μαρκαδόρους και ξυλομπογιές. Ήθελε να το παίξει πικάσο και ήθελε πινέλα και καμβάδες το πουλάκι μου…

Σαν κεραυνός μου ήρθε η ανάμνηση εκείνων των άτυχων μαθημάτων και ξέθαψα όοοολλλλααα όσα είχα αγοράσει και του τα έδωσα να παίξει.

«Ας φανούν τουλάχιστον χρήσιμα στον μικρό» σκέφτηκα».

Όντως το παιδί άρχισε να τραβάει ωραιότατες στραβές γραμμές, χωρίς καμία λογική, καμία συνοχή. Σχηματικά ηφαίστεια, σπιτάκια και ό,τι του ερχόταν στο μυαλό. Σαν παιδί δηλαδή. Τον έβλεπα για ώρα από μια γωνιά  και είχα εντυπωσιαστεί πραγματικά! Όχι από τις  ζωγραφιές του, αλλά από την ελευθερία που τις έκανε. Δεν έβρισκε κανένα σημείο εκκίνησης, τα μεγέθη δεν είχαν καμία σημασία – ένα τεράστιο κεφάλι δίπλα σε ένα μικρούτσικο σπιτάκι – οι ευθείες είχαν πάντα μια καμπύλη και τα χρώματα ήταν σαν ακανόνιστες πιτσιλιές. Τον παραδέχτηκα. Καμία διάθεση για τήρηση βασικών κανόνων σχεδίου. Απλά η χαρά της δημιουργίας. Της δικής του δημιουργίας που ούτε καν με ρώτησε αν μου αρέσει. Δεν τον αφορούσε καν η γνώμη μου. Εκείνος απλά χαιρόταν με ό,τι έβγαινε στο τέλος. Τόσο απλά.

Τεράστιο μάθημα για μένα ο μικρός… Ένα άλλο απόγευμα λοιπόν, καθαρίζοντας το σπίτι έπεσαν στα χέρια μου οι παρατημένες ζωγραφιές του. Και όπως ετοιμαζόμουν να τις πετάξω (ναι, ναι) λυπήθηκα το…. Χαρτί!

Δεν ήταν βλέπεις ένα απλό χαρτί. Ήταν μια αρίστης ποιότητας ακουαρέλα ειδική για να απορροφά τα χρώματα. Αφού τα είχα χρυσοπληρώσει είπαμε μανα μ’.

Τότε μου ήρθε μια φαεινή ιδέα! Να ζωγραφίσω πάνω από τις δικές του ζωγραφιές. Στο ίδιο χαρτί. Να έχω σαν βάση αυτό που έφτιαξε εκείνος και να κάνω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι. Αυτό ήταν! Χωρίς κανόνες. Έτσι απλά. Σάμπως και θα τις έβλεπε κανείς;

Στρώθηκα λοιπόν στην ωραία μου αυλή με τα πανέμορφα λουλούδια μου που πλέον ήταν σαν ένας μικρός παράδεισος, έφτιαξα μια κούπα καφέ (πάντα απαραίτητος) και ξεκίνησα κι εγώ να τραβάω άσχετες γραμμές, να προσθέτω, να αλλάζω, να χρωματίζω ξανά τις ζωγραφιές του παιδιού. Το αποτέλεσμα; Ήταν τέλειες! Καλά, δεν ήταν αλλά για εμένα ήταν! Ήταν γιατί πολύ απλά δεν με ένοιαζε αν ήταν! Το ‘χουμε; Αυτό ήταν το τέλειο!

Πολύ απλά δεν με ένοιαζε να εφαρμόσω κανένα κανόνα. Όπου πήγαινε το χέρι. Όπως έβγαινε η γραμμή. Κι αν δεν μου άρεσε το άφηνα να στεγνώσει και το ξανά άλλαζα. Μάλιστα, θυμάμαι όταν είχα αλλάξει πλέον όλες τις ζωγραφιές του παιδιού, τον φώναζα να κάνει κι άλλες μόνο και μόνο για να τις αλλάξω! Χαχαχα Μάνα να σου πετύχει…

Σιγά σιγά ξεθάρρεψα και άρχισα να κάνω και δικές μου από την αρχή. Να μην σου τα πολυλογώ εκείνο το καλοκαίρι, γέμισαν οι τοίχοι της κουζίνας μου με αλλαγμένες ζωγραφιές και η αυλή μου τις εξαρχής δικές μου. Ήθελα να τις βλέπω όταν έπινα τον καφέ μου ανάμεσα στα χρωματιστά λουλούδια. Μου δημιουργούσαν ένα τόσο ωραίο συναίσθημα που δεν τις χόρταινα.  Κάτι όμως έλειπε…

3) Ή ΘΑ ΤΟ ΛΥΣΕΙΣ Ή ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΑΠΙΕΙ…

Όταν είχα πια καθιερώσει πολλές όμορφες στιγμές μέσα στην ημέρα μου και ανάμεσα στις υποχρεώσεις τις καθημερινότητας, άρχισα να ηρεμώ. Ηρέμησε το μέσα μου, πέσανε οι τόνοι, έφυγαν οι εντάσεις. Σε αυτήν τη φάση λοιπόν άρχισα να σκέφτομαι γιατί άραγε να είχε κλονιστεί η υγεία μου; Εγώ μέχρι τότε ούτε κρυολόγημα που λέει ο λόγος. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι στα προηγούμενα δύο χρόνια ήταν η ρίζα του κακού.

Είχα αφοσιωθεί μούτρα – γόνατα που λένε εδώ στην Κρήτη σε έναν εθελοντικό σκοπό που με απασχολούσε χρόνια και ήθελα με όλη μου την καρδιά να προσφέρω και να προσπαθήσω να βελτιώσω κάποια πράγματα. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες γιατί δεν είναι της παρούσης. Το μόνο που θα πω είναι ότι συστάθηκε μια καταπληκτική ομάδα ανθρώπων της οποίας είχα την τύχη να ηγηθώ και όλοι μαζί καταφέραμε πάρα πολλά και σημαντικά που έβαλαν γερό θεμέλιο για τους επόμενους. Όλα καλά μέχρι εδώ. Και γιατί λοιπόν ριζά κακού θα μου πεις. Να το εξηγήσω. Για δύο λόγους.

Πρώτον: Πίεσα τον εαυτό μου σε αφάνταστο βαθμό. ‘Έβαζα απίστευτους στόχους μέσα στο κεφάλι μου και έπρεπε να τους πετύχω πάση θυσία που όμως ήταν εξαιρετικά απαιτητικοί και από θέμα χρόνου και από θέμα οργάνωσης πολλών και διαφορετικών ανθρώπων. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν άφηνα περιθώρια στον εαυτό μου για δυο συνεχόμενα χρόνια να ηρεμήσει. Με είχα στην πίεση non stop.

Δεύτερον: είναι εξαιρετικά επίπονο και ψυχοφθόρο όταν έχεις να ισορροπήσεις ανάμεσα σε πολλούς χαρακτήρες ανθρώπων. Πολλές φορές πρέπει να λειτουργήσεις ως γέφυρα ανάμεσα σε διαφορετικές απόψεις και να απορροφήσεις τους κραδασμούς από όλες τις πλευρές για το κοινό καλό. Αυτό και έκανα. Μόνο που δεν υπολόγισα ότι ένα γεφύρι που δέχεται συνέχεια κραδασμούς, το πιθανότερο είναι κάποια στιγμή να σπάσει. Όσο παράξενο κι αν ακουστεί ούτε τα παραπάνω ήταν η πραγματική αιτία. Η κούραση και η συνεχής πίεση συνέβαλαν καταλυτικά αλλά δεν ήταν αυτό που άλλαξε το μέλλον μου.

Η πραγματική αιτία ήταν ότι μέσα σε όλη αυτή τη δίχρονη προσπάθεια να ισορροπήσω αδίκησα έναν άνθρωπο. Μετά από δύο χρόνια υπομονής ξέσπασα άδικα. Υπήρχαν πολλά πράγματα στα οποία είχα δίκιο αλλά δεν τα είπα στην ώρα τους. Έκανα υπομονή μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και τα είπα όλα μαζεμένα τόσα και άλλα τόσα. Και πράγματα στα οποία δεν είχα δίκιο. Ή τουλάχιστον στα οποία σαφώς θα μπορούσα να δείξω κατανόηση μιας και υπήρχαν πολλά πλεονεκτήματα και όχι μόνο μειονεκτήματα. Να μην τα πολυλογώ η συνείδησή μου αυτό δεν το άντεξε. Θυμάμαι ακόμα τις ημέρες εκείνες. Για δύο μήνες ήμουν σε άλλο κόσμο. Το μυαλό μου είχε κολλήσει και δεν πήγαινε παρακάτω. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι «μα είχα δίκιο- μα είχα άδικο» όλη μέρα, κάθε μέρα.

Είναι αδύνατον ένας άνθρωπος να προχωρήσει με αυτές τις συνθήκες. Παίζεται όλη του η ψυχολογία. Ή θα το λύσεις ή θα σε καταπιεί. Τόσο απλά, τόσο απόλυτα. Η μαγική λέξη που ψάχνεις σε μια τέτοια κατάσταση είναι «Συγχώρεση». Αν δεν λάβεις συγχώρεση, δεν μπορείς να συγχωρέσεις με τη σειρά σου τον εαυτό σου.

Κατά την ταπεινή μου άποψη το να συγχωρέσεις εσύ τον εαυτό σου κατά τον σύγχρονο τρόπο που μας συστήνουν στις μέρες μας πολλοί, είναι ανώφελο ή τέλος πάντων η μισή λύση. Εδώ χρειάζεται φίλε μου να καταφέρεις να ρίξεις τον εγωισμό σου και να πεις νέτα – σκέτα. «Έκανα λάθος – συγχώρα με». Μια τόσο μικρή φράση αλλά μια τόσο δύσκολη απόφαση. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα λόγω προφανώς τους εγωισμού μου.

Έτσι λοιπόν όπως καθόμουν και σκεφτόμουν όλα αυτά, ήξερα τι πρέπει να κάνω. Η απόφαση ήταν δύσκολη. Άρχισε πάλι να με ταλαιπωρεί. Επέστρεψα σε εκείνες τις ημέρες. Μέχρι που έφτασα να μην ανασαίνω με ευκολία. Βάρος. Κουβαλούσα ένα απίστευτο βάρος. Ένα απόγευμα έσπασα. Αναζήτησα συγχώρεση ακαριαία. Δεν γινόταν αλλιώς. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί από εδώ και πέρα χρειάζεται να τα πεις από κοντά για να γίνεις κατανοητός αλλιώς κινδυνεύεις να γίνεις γραφικός.

Το μόνο που θα πω είναι ότι η αλλαγή που ένιωσα όταν πάτησα τον εγωισμό μου και παραδέχθηκα τα λάθη μου εκεί  που έπρεπε ήταν ακαριαία. Αυτά τα πράγματα δεν εξηγούνται μόνο βιώνονται.

Πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα της επανεξέτασης. Η γιατρός μου με κατάλαβε με το που μπήκα. «Τι έχεις κάνει εσύ; Για κάτσε να σε δω» Αχ αυτά τα λεπτά αναμονής μέχρι να βγάλει πόρισμα, σου βγαίνει η ψυχή. «Δεν ξέρω τι έχεις κάνει αλλά η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Θα έπρεπε να βλέπω άλλα μέχρι τώρα που δεν τα βλέπω. Με κάποιον τρόπο καθυστέρησες την εξέλιξη. Δεν γίνεται να ιαθεί αλλά το πράγμα είναι σε στάση»

Στάση. Μια λέξη που με κυνηγάει. Όλο μου το είναι φώναζε τόσο καιρό: «Στάσου» «Σταμάτα πια να τρέχεις» «Κάνε μια στάση, ξεκουράσου, ηρέμησε»

Εκείνο το απόγευμα ήπια τον καφέ μου σε άλλη κατάσταση. Ανάμεσα στα λουλούδια και τις ζωγραφιές μου και πάνω από όλα με ήσυχη συνείδηση!

Προσπαθούσα να βάλω λέξη σε αυτό που αισθανόμουν… και ξαφνικά μου ήρθε…

Αυτό λοιπόν είναι ευτυχία….

Με κάποια αγωνία έψαξα το λεξικό να δω τι ερμηνεία δίνει:

«Κατάσταση ευφορίας και ψυχοσωματικής ικανοποίησης που πηγάζει από την επίτευξη κάποιων στόχων»

Κοίτα να δεις σκέφτηκα. «Ψυχο-σωματικής». Για αυτό ασθένησα. Αυτά τα δύο βλέπεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Τι κρίμα που δεν το είχα καταλάβει νωρίτερα; Ή όχι; Θα ήταν διαφορετικά αν μου το είχε πει κάποιος νωρίτερα; Μπορεί είπα από μέσα μου αλλά μάλλον όχι. Κατέληξα ότι τα ουσιαστικά πράγματα, αυτά που κρύβουν ουσιώδη αλήθεια δεν μπορείς να τα κατανοήσεις ακόμη κι αν κάποιος σου τα πει. Πρέπει να τα βιώσεις. Και τα πιο δύσκολα τελικά είναι άκρως ωφέλιμα. Φτάνει να μην έχεις στεγανά – οχυρωμένο εγωισμό. Να είσαι διαθέσιμος να εκπλαγείς….

Η τύχη της ευ-τυχίας, όπως καταλαβαίνεις δεν έπαιξε κανένα μα κανένα ρόλο. Επίσης, δεν θα μου ήταν καθόλου ωφέλιμο αν απλά αγόραζα έτοιμες γλάστρες ή πίνακες ή αν απλά έθαβα το βάρος που αισθανόμουν πιο βαθιά στην ψυχή χωρίς να φροντίσω να το αποτινάξω από πάνω μου.

Όχι δεν πιστεύω στην τύχη. Πιστεύω στις συγκυρίες και στις επιλογές που κάνουμε εμείς όταν αυτές προκύπτουν. Τώρα το τι καθορίζει τις συγκυρίες και κατ’ επέκταση τις επιλογές που κάνουμε και πως μπορούν να μας βγουν σε καλό, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Πριν από δύο χρόνια, με τον θάνατο του πατέρα μου και μετά από μια σειρά απίστευτων γεγονότων το κατάλαβα καλά αλλά επίσης είναι ένα θέμα που ίσως κάποτε το βάλω κι αυτό σε ένα χαρτί με μια σχετική σειρά. Προς το παρόν ας πω μόνο αυτό: Είναι θέμα εμπιστοσύνης…

Ακόμα και σήμερα που λόγω μετακόμισης η αυλή μου είναι σε μαύρα χάλια και περιμένω πως και πώς να φτιάξω τον μικρό μου παράδεισο δεν πτοούμαι. Επιστρέφω στη βασική πηγή δημιουργίας για εμένα. Πιάνω τα βελονάκια μου, χαζεύω τις κλωστές μου, κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στα σχήματα και τα χρώματα…

Χωρίς άγχος. Σε στάση. Με ηρεμία, Με εμπιστοσύνη. Με χαρά. Με ήσυχη συνείδηση!

Με ευτυχία… 

Γιατί είπαμε… η Ευτυχία είναι Χειροποίητη…!

Ερασμία

Υ.Γ1. Με τα ίδια συστατικά καταφέρνω να πλέκω σε τόσο μικρές διαστάσεις. Διαφορετικά θα ήταν αδύνατο για μένα.

Υ.Γ2. Εσύ πιστεύεις ότι η τύχη συμβάλλει στην ευτυχία;