Όταν αυταπατάσαι…

Η ζωή που λέτε τα φέρνει έτσι που από νωρίς βάζουμε ταμπέλες στον εαυτό μας για τις οποίες δεν χωράει καμία αμφιβολία.

«Είμαι βραδινός τύπος», «Είμαι πολύ κακή με τα νούμερα» «Ποιος να ζωγραφίσει; Εγώ; Εγώ ούτε το πινέλο δεν ξέρω να πιάσω» και άλλα τέτοια

Μερικές φορές αυτές οι ταμπέλες είναι ανούσιες, μικρές και ανώδυνες αλλά πολύ συχνά αυτές οι ταμπέλες καθορίζουν δραστικά και απόλυτα την εικόνα που έχουμε εμείς για εμάς.

Κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ. Για πολλά (πολλά !) χρόνια πίστευα ότι δεν έχω τίποτα το καλλιτεχνικό μέσα μου. Ακόμα και με τα χρώματα των ρούχων μου έκανα τις πιο ασφαλείς επιλογές.  Άσπρο με μαύρο, άσπρο με μπλε, κόκκινο με άσπρο και πάει λέγοντας.  Μόνο όταν αγόραζα κοσμήματα, άφηνα ελεύθερο το πνεύμα και τη φαντασία μου. Αυτά τουλάχιστον είχαν πάντα μια ιδιαιτερότητα.

Όσο για το να φτιάξω κάτι εξ΄αρχής,  ούτε λόγος!

Έχω γελάσει πολύ με τον εαυτό μου – από μέσα μου βέβαια – με  τα επιχειρήματα που έλεγα   στη μητέρα μου για να την πείσω να μου ράψει το κουμπί που ξηλώθηκε μιας κι εγώ ήμουν πεπεισμένη ότι ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω.

Εγώ ήμουν καλή στην οργάνωση, στην τάξη, στα νούμερα. Γι αυτό άλλωστε υπήρξα υπάλληλος γραφείου, γραμματέας διοίκησης και γενικά άνθρωπος των φακέλων, της αλληλογραφίας και της διεκπεραίωσης.

Αυτήν την εικόνα για τον εαυτό μου την κράτησα με νύχια και με δόντια μέχρι που αναγκάστηκα να μετακομίσω σε άλλη πόλη για διάφορους λόγους.

Τότε λοιπόν αναρωτήθηκα με τι θα ασχοληθώ και έκανα την εξής ερώτηση στον εαυτό μου: Τι σου αρέσει Ερασμία;

Μια τόση δα ερώτηση. Τέσσερις λέξεις που μπορούν να σου αλλάξουν όλη τη ζωή.

Μια φωνή σαν από το υπερπέραν, απάντησε:

Η συναναστροφή με τον κόσμο,

Tα κοσμήματα (να τα αγοράζω βέβαια, όχι να τα φτιάχνω)

Tα ταξίδια.

Από τις λίγες φορές που η απάντηση αυτή ήρθε ξεκάθαρα με σθένος και σαφήνεια.

Αυτό νομίζω οφείλεται στο γεγονός ότι την ερώτηση την είχα κάνει μέσα σε ησυχία. Θα μου πεις, τι εννοείς σε ησυχία;

Να το εξηγήσω.

Ευτυχώς από μικρή είχα μια συνήθεια. Πήγαινα βόλτα ή για καφέ μόνη μου. Θυμάμαι και τα μαθήματά μου προτιμούσα να τα κάνω εκτός σπιτιού. Έπαιρνα τη τσάντα με τα βιβλία και πήγαινα σε κοντινά άλση, στρωνόμουν στο γρασίδι ή στα παγκάκια και διάβαζα. Ποτέ δεν με ενοχλούσε ο θόρυβος και κατάφερνα να συγκεντρώνομαι με ευκολία. Σε αυτές τις βόλτες λοιπόν σκεφτόμουν διάφορα. Συνήθως αυτά που με προβλημάτιζαν και τις περισσότερες φορές έβρισκα μια πιθανή λύση στο πρόβλημα που με απασχολούσε.

Αυτή τη διαδικασία δεν την σπουδαιολογούσα εκείνη την εποχή. Έτσι μου έβγαινε έτσι έκανα. Τώρα πια μπορώ να αναγνωρίσω ότι αν και ενστικτωδώς, έπραττα σοφά για δύο λόγους.

Πρώτον, μου επέτρεπα να βρεθώ μόνη με εμένα χωρίς παρέα και αντιπερισπασμούς και δεύτερον δεν αμφισβητούσα τις πιθανές λύσεις που σκεφτόμουν. Αντίθετα τις πραγματοποιούσα όπως ακριβώς τις είχα σκεφτεί . Εμπιστευόμουν με λίγα λόγια το ένστικτο μου.

Αυτή η φωνή λοιπόν, μου είχε δώσει την απάντηση στην ερώτηση μου ένα απόγευμα Τετάρτης που είχα πάει βόλτα στην Πλάκα μετά τη δουλειά .  Τότε το γραφείο μου ήταν στις στήλες Ολυμπίου Διός και πολλά απογεύματα γυρνούσα μέσα στα Αναφιώτικα θαυμάζοντας τα σπίτια και τις γειτονιές μιας άλλης εποχής.

Διήνυα την προτελευταία εβδομάδα στη δουλειά μιας και το επόμενο Σαββατοκύριακο είχε κανονιστεί να έρθει η μεταφορική και να γίνει η μετακόμιση μου στην Κρήτη.

Ξημέρωσε ο Θεός την Πέμπτη και στο τραίνο για την δουλειά κοιτώντας τα σπίτια να με προσπερνάνε με ταχύτητα, σκέφτηκα: «Ωραία λοιπόν, τώρα που βρήκα τι μου αρέσει, πως θα τα συνδυάσω τι δουλειά θα κάνω;» θυμήθηκα ότι πριν από δυο εβδομάδες σε μια αντίστοιχη βόλτα στην ίδια περιοχή που είχαμε κάνει με έναν καλό φίλο από τη δουλειά, είχαμε επισκεφθεί στα γρήγορα ένα εργαστήριο κοσμημάτων για μια επισκευή ενός κοσμήματος του πριν πάμε να πιούμε το καφεδάκι μας.

Αυτό ήταν! Επιφοίτηση! Θα γίνω εμπορικός αντιπρόσωπος εργαστηρίων κοσμημάτων! Καλά ε; Η ιδέα τα έσπαγε! Είχε να κάνει με κόσμο, αφορούσε τα κοσμήματα και θα έπρεπε να ταξιδεύω για να τα προωθώ!

Ήταν μια πρόοδος δεν μπορείς να πεις! Είχα σκεφτεί μια πιθανή μελλοντική εργασία που μου άρεσε κιόλας! Δεν το λες και λίγο! Αλλά και πάλι δεν είχα κανέναν γνωστό που να μπορεί να με βοηθήσει, καμία ιδέα τι θα κάνω με την έμπνευση αυτή!

Έφτασα στη δουλειά και η μέρα συνεχίστηκε με τη γνωστή ροή, με τη γνωστή ρουτίνα. Παραγγελίες, τηλεφωνήματα, τιμολόγια, αποστολές και πάλι από την αρχή.

Στο σχόλασμα, κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια για την έξοδο τσουπ! Να σου και το φιλαράκι μου που είχαμε πάει μαζί στο εργαστήριο κοσμημάτων τις προάλλες!

– Στον ουρανό σε γύρευα, στη γη σε βρήκα!

-Τι έγινε Ερασμία μου όλα καλά;

Αφού του ξεδίπλωσα το σκεπτικό μου, αυθορμήτως και χωρίς να το έχω σχεδιάσει του ζήτησα να πάμε στο εργαστήριο πάλι να ζητήσω δουλειά! Άκου θράσος! Τώρα που το σκέφτομαι μιλάμε για πραγματικό θράσος. Εγώ ούτε τις πέτρες των κοσμημάτων δεν μπορούσα να ξεχωρίσω καλά καλά εκείνη την εποχή.

-Μα μόλις τώρα πηγαίνω από εκεί, μου απαντάει, Θυμάσαι το κόσμημα που άφησα να μου φτιάξουν; Ε σήμερα με ειδοποίησαν ότι είναι έτοιμο και πάω να το πάρω!

Αυτό είναι που λένε ότι το σύμπαν συνωμοτεί εγώ λέω ότι μας εμπαίζει κανονικά!

-Φύγαμε! Απαντώ

Τα υπόλοιπά είναι το τέλος του πρώτου μέρους της ιστορίας. Ο αργυροχόος με συνέστησε σε έναν φίλο του που έψαχνε για αντιπρόσωπο και για να μην σας τα πολυλογώ μέσα στις αποσκευές μου για την Κρήτη υπήρχε και μια βαλίτσα με το δειγματολόγιο κοσμημάτων του πρώτου εργαστηρίου που συνεργάστηκα.

Σαν να λέμε πριν ακόμη μετακομίσω είχε ήδη ξεκινήσει μια νέα εποχή για μένα, ένα νέο κεφάλαιο που θα άλλαζε το ρου της ιστορίας για πάντα.

Τα πρώτα χρόνια μάθαινα  για την τέχνη του κοσμήματος, γνώριζα και συναναστρεφόμουν ανθρώπους του χώρου, καλλιτέχνες, εμπόρους, γκαλερίστες,  ταξίδευα συνεχώς και έχτιζα το δικό μου πελατολόγιο.

Και όλα αυτά ξεκίνησαν με μία τόση δα ερώτηση:

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.

Εκκρεμεί να εξιστορήσω πως ενεπλάκην με την τέχνη ως δημιουργός πλέον αλλά το αφήνω για την επόμενη φορά.

Αυτό που θέλω να κρατήσετε προς το παρόν είναι:

Δεν υπάρχουν μεγαλύτερα εμπόδια για τον άνθρωπο, από αυτά που βάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας! 

Άλλαξε το πώς σε βλέπεις και απλά θα είσαι ακριβώς όπως σε είδες…!

Ερασμία